رفتم اما دل من مانده بر دوست هنوز

می برم جسمی و جان در گرو اوست هنوز

بگذارید به آغوش غم خویش روم

بهتر از غم به جهان نیست مرا دوست هنوز

گرچه با دوری او زندگی ام نیست ولی

یاد او می دمدم جان به رگ و پوست هنوز

همچو گل یک نفسم جا به سر سینه گرفت

سینه ی غمزده زان خاطره خوشبوست هنوز

رشته ی مهر و وفا شکر که از دست نرفت

بر سر شانه ی من تاری از آن موست هنوز

بعد یک عمر که با او به وفا سر کردم

با که این درد بگویم که جفا جوست هنوز؟

تا ز دل ناله ی جانسوز برآرم همه عمر

همچو چنگم سر غم بر سر زانوست هنوز

هم مگر عشق تو همت کند و تربیتی

طبع من لاله ی صحرایی خودروست هنوز

با همه زخم که سیمین به دل از او دارد

                        می کشد نعره که آرام دلم اوست هنوز

دل داده ام بر باد ، بر هر چه باداباد
مجنون تر از لیلی ، شیرین تر از فرهاد
ای عشق از آتش اصل و نسب داری
از تیره ی دودی ، از دودمان باد
آب از تو توفان شد ، خاک از تو خاکستر
از بوی تو آتش ، در جان باد افتاد
هر قصر بی شیرین ، چون بیستون ویران
هر کوه بی فرهاد ، کاهی به دست باد
هفتاد پشت ما از نسل غم بودند
ارث پدر ما را ، اندوه مادرزاد
از خاک ما در باد ، بوی تو می آید
تنها تو می مانی ، ما می رویم از یاد

بی تو گر دستم به دامان گریبان می رسید

همچو گل چاک گریبان تا به دامان می رسید

زندگی ز آغاز چون جز نامرادی ها نبود

کاش ز آغاز،عمر ما به پایان می رسید

در پریشانی دلم را خاطری مجموع بود

گر شبی دستم بر آن زلف پریشان می رسید

من که نتوانم گشودن لب ز غیرت پیش غیر

کاش فریاد دلم بر گوش جانان می رسید

راز دل پنهان نمی ماند از تو در روز وداع

گر نگاه سرد و خاموشم به مژگان می رسید

تمام قلبم آشوبه 

چقدر دیونگی خوبه

مگه عشق تو آدم نیست؟

گفتم دلم برایت تنگ شده است ...باور نکردی

گفتم تا به ابد در قلبم هستی ... باور نکردی

گفتم دوستت داشتم و دارم ... باور نکردی

هیچ کدام را باور نکردی

فقط خندیدی و من خنده ات را خوب تعبیر کردم

حس وحال

دیگر در این‌ سرها ، سربی‌سر شدن‌ نیست‌   

 
این‌ تیغ باد و این‌ جنون ‌، این‌ گوی‌ و میدان‌ 

 
ام‍ا گُلی‌ را غیرت‌ پرپر شدن‌ نیست‌

  ساقی‌ ، همان‌ ساقی‌ است‌ ، میخانه‌ همان‌ است

 
بارانتان‌ را از هوای‌ ما نگیرید
هر چند در ما حس‌ و حال‌ِ تر شدن‌ نیست

دیدی که در دلش اثری از وفا نبود؟

دیدی که کرد آنچه به عاشقان روا نبود؟

یا با منش نبود وفا یا که از ازل

او را به هیچ روی،نصیب از وفا نبود

لیکن چه غم که یار وفا کرد یا نکرد

در درس عشق،حرفی از این ماجرا نبود

ما را بس است این ،که زیادش نمی بریم

دیگر چه غم که در غم ما بود یا نبود؟

می رفت و گفت در سر تو مهر دیگریست

                                       می خواست پا کشد ز من،اینش بهانه بود

سال ها رفت و ز یادم نرود دوست هنوز

تا چه کردم که مرا دشمن جان،اوست هنوز

زیر بار غمت ار پشت من خسته شکست

به خم زلف تو دل از تو وفا جوست هنوز

به هوای سر گیسوی بلندت بگذشت

عمر کوتاه و به آزار منت خوست هنوز

گردش چشم به مستی ز من ای دوست متاب

که مرا قبله ی جان آن خم ابروست هنوز

بلبل طبع من ای نوگل خندان امید

یه هوای گل روی تو سخنگوست هنوز

سر آزادی ام از دام غم عشق تو نیست

که دلم بسته ی آن حلقه ی گیسوت هنوز

با نگاهی دل و دین برد ز مشفق زان رو

                             دیده ام فتنه ی آن نرگس جادوست هنوز

                        یاد باد آنکه ترا در دل کس راه نبود

کسی از عشق من و حسن تو آگاه نبود

چشم حسرت نگرم آگهی از اشک نداشت

لب خونابه خورم با خبر از آه نبود

شورش روح من و جلوه ی زیبایی تو

عالمی داشت،ولی شهره در افواه نبود

یاد از آن بی خبریها که در آغوش وصال

با تو بودم من و کس را به میان راه نبود

پرده ای جز سر گیسوی شبانگاه نبود

لب او بر لب من بود و به حسرت می گفت:

                                        کاشکی عمر وصال این همه کوتاه نبود

امشب بغض تنهایی من دوباره می شکند ... چشمانم

بس که باریده دیگر حتی تحمل نور مهتاب را ندارد ...

آخ که چقدر تنهایم ... دل بیچاره ام بس که سنگ صبورم

بوده خرد شده و انگشتانم بس که برایت نوشته خسته

شده است ...

رو به روی آینه نشسته ام آیا این منم ؟ شکسته .... پیر

تنها.... تو با من چه کردی ؟ شاید این آخری زمزمه های

دلتنگی ام باشد و دیگر هیچ نخواهم گفت ....

اما منتظرم انتظار دیدن دوباره ی تو برای من زندگی

دوباره ای است ... پس برگرد ... عاشقانه برگرد

برای همیشه برگرد...

حالت سوخته را سوخته دل داند و بس     

شمع دانست که جان دادن پروانه ز چیست؟

دیدی که خون ناحق پروانه شمع را

              كمتر دوستم بدار تا عشقت ناگهان به پایان نرسد
من به كم هم قانعم و اگر عشق تو اندك، اما صادقانه باشد من راضی ام
دوستی پایدار، از هر چیزی بالاتر است
مرا كم دوست داشته باش اما همیشه دوست داشته باش
این وزن آواز من است بگو تا زمانی كه زنده ای،
...دوستم داری!
و من تمام عشق خود را به تو پیشكش می كنم

                       چرا رفتی، چرا؟- من بی قرارم،
به سر، سودای آغوش تو دارم.-
نگفتی ماهتاب امشب چه زیباست؟
ندیدی جانم از غم ناشکیباست؟
نه هنگام گل و فصل بهارست؟
نه عاشق در بهاران بیقرارست؟
نگفتم با لبان بسته ی خویش
به تو راز درون خسته ی خویش؟
خروش از چشم من نشنید گوشت؟
نیاورد از خروشم در خروشت؟
اگر جانت ز جانم آگهی داشت
چرا بی تابیم را سهل انگاشت؟
کنار خانه ی ما کوهسارست:
ز دیدار رقیبان برکنارست.
چو شمع مهر خاموشی گزیند،
شب اندر وی به آرامی نشیند.
ز ماه و پرتو سیمینه ی او
حریری اوفتد بر سینه ی او.
نسیمش مستی انگیزست و خوشبوست،
پر از عطر شقایق های خودروست.
بیا با هم شبی آنجا سرآریم،
دمار از جان دوری ها برآریم!
خیالت گرچه عمری یار من بود،
امیدت گرچه در پندار من بود،
بیا امشب شرابی دیگرم ده!
ز مینای حقیقت ساغرم ده!
دل دیوانه را دیوانه تر کن.
مرا از هر دو عالم بی خبر کن.
بیا! دنیا دو روزی بیشتر نیست؛
پی ِ فرداش فردای دگر نیست.
بیا... اما نه، خوبان خود پرستند:
به بندِ مهر، کمتر پای بستند.
اگر یک دم شرابی می چشانند،
خمارآلوده عمری می نشانند.
درین شهر آزمودم من بسی را:
ندیدم باوفا زانان کسی را.
تو هم هر چند مهر بی غروبی،
به بی مهری گواهت این که خوبی.
گذشتم من ز سودای وصالت،
مرا تنها رها کن با خیالت!