دلگیرم از تكرار این بیهوده بودن

از غربت شبهای دلتنگی سرودن

دلگیرم از پایان فصل مهربانی

از باور همراز چشمانت نبودن




دلگیرم از این لحظه های سرد  دوری

از لحظه های بی غروب  بی غروری

دلگیرم از اندیشه ی بیگانه بودن

از سنگ بودن، رنگ مُردن، رنگ كوری




ای كاش می مردم نمی دیدم شكستی

آن لحظه هایی را كه از دل می گسستی

ای كاش می مردم نمی دیدم كه روزی،

در اوج شیدا بودن از مستی گذشتی




می ترسم از عادت به فصل شوم سازش

از مرگ فصل انتظاری غرق خواهش

می ترسم از عادت به این تبعید دلگیر

پایان چشمان تو و فصل نیایش




ای كاش می مردم ولیكن زنده بودم

می مردم و در یاد تو پاینده بودم

در شهر رویا كاشكی جان می سپردم

تا غافل از تنهائی  آینده بودم




من بی تو آن شمعم كه می میرم به زودی

از باور تلخی كه همرویا نبودی

دلگیرم از عاشق ترین چشمان هستی

از تو كه از دل با نگاهت می سرودی!

هر زمان که بخواهی از کنارت خواهم رفت
تا بفهمی چه باشم چه نباشم ، عاشقم
هر کجا باشم در قلبم خواهی ماند و به عشق تو،
با یاد تو، با عکسهای تو، با مهری که از تو در دلم جا مانده زنده خواهم ماند
تا زمانی که نفس میکشی ، نفس میکشم به عشق نفسهایت
که هر نفس آرامش من است ، هر نفس امیدی برای زندگی عاشقانه ی من است
وقتی نیستی گرچه سخت است سرکردن با اشکهایی که میرزد از چشمانم
اما این عشق تو است که به من شوق اشک ریختن را ، شوق غم و غصه لحظه های دور از تو بودن ، شوق دلتنگی و انتظار را میدهد
این عشق تو است که به من فرصتی دوباره میدهد
میترسم ، میترسم ، میترسم ! یک سوال در دلم مانده که میترسم از تو بپرسم!
میخواستم بپرسم که :
عزیزم هنوز مرا دوست داری؟

از جرم عشق گر پیش کسی راهم نیست

یارب تو آگاهی که محبت گناه نیست . . .

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

در دردها دوست را خبر نکردن ، خود یک نوع عشق ورزیدن است . . .

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

وقتی درختی میسوزد ، دودش را همه میبینند

ولی اگر دلی بسوزد ، هیچکس سوختن آنرا حس نمیکند . . .

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

خوشا دردی که درمانش تو باشی / خوشا راهی که پایانش تو باشی

خوشا چشمی که رخسار تو بیند / خوشا ملکی که سلطانش تو باشی . . .

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

عشق صدای سازگار است و بلای ماندگار . . .

* * * * * * * * * * *

دلم از عشق سهم کمی داشت / برایم با تو بودن عالمی داشت . . .

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

* * * * * * * * * * * * *

تقدیم به کسی که رفت و مرا در آغوش تنهایی ، تنها گذاشت . . .

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

محبت بر خلایق انتهای سادگیست / مردی و مردانگی آخرش آوارگیست . . .

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

کاش پرده میدانست تا زمانی که پنجره باز است ، فرصت پرواز دارد . . .

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

آرام بخوان ، چون اهسته نوشتم / با دل بخوان ، چون با دل نوشتم

دوستت دارم . . .
*************************************
تو صمیمی تر از آنی که دلم میپنداشت / دل تو با همه آینه ها نسبت داشت

تو همان ساده سرسبز نجیبی که / خدا در میان دل پاکت ، صدف آینه کاشت . . .

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

با عشق دوست ماند و با یار بیقراری / از دوست درد ماند و از یار یادگاری . . .

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

خواهم که سری باشم ، تو تاج سرم باشی / تا خاک رهی باشم ، تو رهگذرم باشی . . .

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

نام تو را تا میبرم قلبم غریبی میکند / چشم انتظاری در دلم ، درد عجیبی میکند . . .

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

من اگر کسی رو داشتم دیگه در به در نبودم / با غم غربت و اندوه دیگه همسفر نبودم . .

در تمام مسیر طولانی که خود را همراه آن کرده بودم
تسلیم دوست داشتنهایم شدم و هزاران بار بغض خود را در گلوی خود حبس کردم
تو در دلم جوانه زدی و زیستی اما به خواست من ,و حال من به این زیستن خاتمه میدهم
دل گمراهم بوی عطر عشق تو را ناخواسته و ندانسته به سوی من آورد
فکر میکردم در پاییز هم می توان جوانه زد اما این بار ساقه های محبت در دل من خشک و سیاه شدند
قلب عاشقانه ام را چه بی رحمانه سوزاندی
لحظه های سبز و شیرین مرا چه ناعادلانه به سیاهی و تلخی کشاندی
همیشه بر آن بودم که از عشق زیبایم برای همگان بخونم
و فریاد برآرم که چگونه عاشق دوست داشتنت بودم
اما هرگز این خروش عشق را در دل من باور نداشتی
حالا دیگر شرمگین این دل خود شدم.... براستی چرا تورا ساختم ؟؟؟؟

 چرا تورا ساختم ؟
چرا ترانه های عاشقی را برای تو سرودم؟
حال دیگر عشق من خفته است, دستانم دیگر آغوش گرمت را طلب نمی کنند
وای بر من که چگونه در حسرت دوست داشتنت سوختم
وای بر من که چگونه شب و روزم را آلوده ی تو کردم
چه ناگاه بانگ نفسهایت را برایم خاموش کردی
چه ناگاه شیشه ی دلم را با غرورت شکستی
و چه  ناگاه  مرا در آتش عشق بی فروغت سوزاندی
رهایت کردم,رهایت کردم که دیگر در قفس قلبم اسیرو درمانده نباشی
عشق تو را برای خود یک خاطره ی جاویدانه ثبت خواهم کرد
یقین داشته باش که دیگر سرزمین تشنه ی دلم را با وجود تو سیراب نخواهم کرد
و گلهای زیبای باغچه ی عشقم را دیگر با نگاه تو آبیاری نخواهم کرد
تقدیر را اینگونه برایم رقم زدی می توانست زیباتر از این باشد
غنچه ایی در حال شکفتن باشد اما تو خواهان آن نبودی
دیگر نمی مانم,می روم ,میروم و آن کلبه عاشقی و آن غروب پاییزی را با تمام زیبائیهایش به تو می سپارم
پس رهایش نکن بگذار بپاس عشقی که به تو داشتم این خاطرات برای همیشه زنده بماند
هرگز شوق سفر را با من نداشتی ... و هرگز مرا همراهی نکردی
نمیدانم خانه عاشقی کجاست و به کدامین سو باید رفت؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

زیبای من!
چنانت محتاجم، که بی تو زندگی ام نیست، و چنانت مشتاقم، که جز تو، دل دادگی ام. چندانت مهربان یافتم، که تنها به تو دل باختم. ای آن که نامت بلند است و حدیث بودنت، بی چون و چند! ای زیبای محض! من سر در تسلیم تو تا بردم و نقش غیر از تو ستردم؛ هیچ نماند، الآ عشق. تو را با کدامین واژه باید ستود؟ که ستایش گری خُردینه ام و پرستش گری، کمینه.

کاش خداوند سه چیز را نیافریده بود:

عشق و غرور و دروغ

زیرا اگر عشق نبود انسان به خاطر غرورش دروغ نمیگفت...

............

دوستی چیست؟

شاید شمعی است که هر دم میسوزد و شاید عشقی است که هردم می جوشد و شاید ترانه ایست که آوازه اش در دلها جاری است

ولیکن هر چه هست  زیباست...

.................

من تموم زندگیمو پای عشق تو گذاشتم

خرج احساس تو کردم هر چی داشتم و نداشتم

واسه آبی نگاهت دلمو زدم به دریا

سیب ممنوعه رو چیدم مثل آدم واسه حوا

بین خطهای رو دستت خط زندگیمو دیدم

روی بوم کهنه ی دل طرح چشماتو کشیدم

.............

غم دل

اگر خواهی غم دل با تو گویم جایی نمی یابم

اگر پیدا شود جایی تو را تنها نمی یابم

اگر یابم تو را تنها و جایی هم شود پیدا

ز شادی دست و پا گم میکنم خود را نمی یابم

...